Het Dudok Kwartet is een van de meest veelzijdige en aansprekende strijkkwartetten van dit moment.
Met openhartig en bezield spel delen we de kern van de muziek met luisteraars over de hele wereld. We laten zien én horen dat de muziek die wij spelen niet oud of nieuw is, maar altijd weer muziek van nu. Muziek die gehoord moet worden. Muziek die ontroert, ontregelt en een onuitwisbare indruk maakt. Met onze muziek gaan we in dialoog met het publiek, in concertzalen, op scholen, op festivals, en ook online.
We durven ons kwetsbaar op te stellen. Daarin ligt onze kracht. We laten ons eigen hart spreken en zo dringen we door tot de essentie van de muziek.

Judith van Driel

Zo lang ik me kan herinneren, wilde ik viool spelen. In het begin speelde ik samen met mijn zussen, later met vrienden uit jeugdorkesten. Als concertmeester van het Ricciotti Ensemble leerde ik leiding geven, maar ik zag vooral hoe indrukwekkend het kan zijn om mensen te raken met de muziek die je maakt.
Naast mijn studie in Amsterdam bij Kees Koelmans en Peter Brunt, heb ik een jaar in Wenen gestudeerd bij Günter Pichler van het Alban Berg Quartett.
Als violist kun je heel veel kanten op. Ik geef al jaren met heel veel plezier les aan kinderen van 6 tot 19 jaar, waarbij ik minstens zoveel leer van hen als zij van mij.
Bij het Koninklijk Concertgebouworkest heb ik een jaar lang gespeeld in het kader van de Orkestacademie. Dat was een fantastische ervaring.
Toch raakte ik er steeds meer van overtuigd dat ik niets liever wilde dan strijkkwartet spelen. Als strijkkwartet zijn we onafhankelijk, we kunnen doen wat we willen. Het is geweldig om met zijn vieren plezier te hebben op het podium en het publiek daarin mee te nemen. Als ik een solo heb, kan ik daarin alle vrijheid nemen, omdat ik weet dat de anderen me altijd ondersteunen.

Sinds september 2017 bespeel ik de “Douglas Kane-viool”, door Francesco Goffriller. Het is een enorme eer om deze prachtige viool, die decennia lang in het bezit was van Bouw Lemkes, in bruikleen te mogen hebben van de Stichting Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Een paar jaar geleden speelde ik twee duo’s in 31-toonsstemming van Henk Badings. Daar heb ik toen met Bouw aan gewerkt. Het was een ervaring die me altijd zou bijblijven en dat maakt het extra bijzonder dat ik nu op zijn viool mag spelen. De viool is een echte kamermuziekviool: hij heeft enorm veel diepgang en biedt eindeloze mogelijkheden om te kleuren. Kortom: een droomviool!

Marleen Wester

Al heel jong, als ik het geloven mag al op mijn derde, had ik een fascinatie voor de viool. Dat een strijkstok die simpelweg over een snaar beweegt een klank kan maken die tot in je binnenste doordringt vond ik heel bijzonder en die fascinatie is altijd gebleven. Dat ik zo intensief kwartet zou gaan spelen had ik tijdens mijn studie in Amsterdam (bij Lex Korff de Gidts en Peter Brunt) niet gedacht. Het conservatorium was voor mij een soort speeltuin waarin je overal even op wilt. Ik heb er barokviool en viola d’amore gespeeld, maar ook veel hedendaagse muziek gemaakt, dat werd echt een specialisatie. Ik vind het erg leuk om me heel breed te oriënteren, zo heb ik ook in theaters gestaan in kindermuziekvoorstellingen. Kamermuziek maken was wel een droom, maar het vinden van een groep die goed samenwerkt is niet makkelijk. In wat voor uiteenlopende samenstellingen en wat voor curieuze muziek ik ook speelde, het vertellen van een verhaal en daarmee iets overbrengen op je publiek is iets wat ik altijd ongelofelijk belangrijk heb gevonden. Het is heel bijzonder om dit nu te kunnen doen in een strijkkwartet, met al die prachtige veelzijdige muziek die ervoor geschreven is.

Sinds november 2017 bespeel ik een viool die gebouwd is door Vicenzo Panormo in 1810, in bruikleen van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds.

Marie-Louise de Jong

Geboren te Roermond, ben ik op 5-jarige leeftijd begonnen met viool spelen waarna ik op mijn 17e compleet naar altviool ben overgestapt. Na mijn studie aan het Conservatorium van Maastricht bij Marc Tooten, ben ik naar Freiburg vertrokken om mijn Master en momenteel Konzertexamen bij Wolfram Christ te volgen. Tijdens deze studies was ik als aanvoerder lid van het Nationaal Jeugd Orkest en het Gustav Mahler Jugend Orchester, waarmee ik met fantastische dirigenten en solisten 10 geweldige tournees langs zo’n beetje alle mooie concertzalen van Europa heb kunnen maken.
Toch was ik van jongs af aan al gefascineerd door kamermuziek en speelde ik altijd al het liefst in kleinere bezettingen. Sinds een aantal jaar doe ik dit in het Belgische St. George Quintet en kan nu dan ook niet wachten om al het prachtige repertoire voor strijkkwartet te ontdekken!

Ik speel op een altviool die gebouwd is door Max Möller in 1946, deze is mij ter beschikking gesteld door het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds.

David Faber

Op mijn vijfde kreeg ik mijn eerste cellolessen. Hoewel ik vanaf dat moment altijd in ensembles had gespeeld, begon mijn liefde voor de muziek pas echt op te bloeien toen ik vanaf mijn twaalfde in grote orkesten begon te spelen. Het meeslepende laat-romantische of twintigste-eeuwse repertoire, de vele bijzondere concerten en de gezelligheid op tournees maakten het voor mij steeds duidelijker dat ik cellist wilde worden. De uiteindelijke keuze om naar het conservatorium te gaan nam ik door mijn ervaringen bij het Ricciotti Ensemble.
Doordat ik eerst twee jaar aan de faculteit rechtsgeleerdheid had rondgehangen,
moest ik een inhaalslag maken. Gedurende zes studiejaren maakte ik me onder begeleiding van Floris Mijnders en Dmitri Ferschtman de kunst van het cellospelen eigen, waarna ik vrij was om mijn nieuw verworven mogelijkheden volledig voor het strijkkwartet in te zetten. 
In het kwartet worden je grenzen als musicus steeds verder opgerekt. Doordat je constant omringd bent door drie zeer begaafde en inspirerende mede-muzikanten, komt het eigenlijk nooit in je op om je niet volledig in te zetten. Daarnaast is de rol van de cello het meest veelzijdig wanneer je kwartet speelt. Van een grondige baspartij die de andere drie moet kunnen dragen, via close-harmony tot een solo op grote hoogte.

Sinds oktober 2017 speel ik op een cello van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds, gebouwd door Sébastien Philippe Bernardel in Parijs 1865. De cello heeft de ideale combinatie klankeigenschappen om ons ensemble verder te kunnen ontwikkelen.